KODA. Gördüğünde bir sonraki kodaya atlayacaksın demek. Bir müzik parçası devam ederken, dönüş yaparak ilerlediğimiz yerde atlanması gereken yerler çıkar karşımıza. Atlayalım. Atlarken kocaman ve yürek burkan bir adım atalım. Belki iki ya da yetmezse beş. Ayağımızı da yere basmayalım, zira boşluk çekip yutabilir bizi. Ne var ki bu arada? Boşluk değil. Bir çukur, bir karanlık, bir tehdit. Bir kez yaşanan ama bir daha yaşanmayacak olan. Bir dalı, bir yaprağı, yaprağın üstündeki böceği dinledik de insana, can bildiğimize seslendik; olmadı, bağır çağır haykırdık. Yuttu sesimizi, bir es bile bırakmadı orada. John Cage denemişti bir kez esi, kimse müzik yapmasın diye toplamıştı müzisyenleri. Ancak sessizliği yapmak mümkün değil: “ölene kadar kalp atışımı duyacağım”. Oysa iki koda arasında yokluk var, varlığı acıtan, kalmadığın yerden devam ettiren bir yokluk. Geçerken yutkunduğunda acıyı hınca çeviren bir yumruya dönüşmüş bir yokluk. Gördüğümüz halde artık duyamadığımız, sesin mekân olamadığı salt bir anı. Çığlıkları, isyanları, bir varoluş mücadelesini, bir yarın umudunu hapseden bir yokmekân. Bir unutmama durağı. Bir daha aynılarını yaşamayalım diye.